گروه زمین شناسی دانشگاه شوکت بیرجند

سلام و وقت بخیر به تماااااام ورودی های زمینشناسی ۹۱ دانشگاه بیرجند

خب طبق معمول همیشه بازم منم چون هیشکی دیگهنمیاد پست بزاره و این اصلا حس خوبی بهم منتقل نمیکنه.

از خیلی هاتون گله مندم چون خیلی زود همه چیوفراموش کردین.

دقت کردین که تو اخبارمون هیچ خبری از مهدینیستش.شماها هم که هیچ خبری ازش نگرفتین به جز یه نفرتون!!!

علتش هم اینه که تو یه برهه ی حساسی از زندگیشقرار داره و تا چند وقت دیگه قراره جواب کنکور دکتراش بیاد.

قول داد که بیاد و یه خودی نشون بده تو وبلاگ ولیزد زیر قولش

خببببببببب!!!!

 سلام به بهترین هم کلاسی های دنیا

حالتون عالی هست یا نه؟انشالله که حال همتون خوب باشه

خب قسمت شده که تا امروز من زنده باشم و این پست رو بزارم و واسه همین خاطرخداروشکر میکنم.

داریم آخرین روزای بهار رو سپری میکنیم و منتظر یه تابستون گرم و دلچسب هستیم.

بالاخره من جشن ازدواجم رو گرفتم و از همتون بابت تبریک گفتناتون چه در تلگرام وچه در اینستاگرام متشکرم.

با یه ادامه مطلب چطورین؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام و صبح بخیر به تمااااام هم کلاسی های عزیزم.

امیدوارم هر جا هستین حالتون خوب باشه و ساز دلتون کوک.

من سه بار شده دارم این مطلب رو مینویسم و هر بار به دلایلیپاک میشه .

در جریان هستین که هفته آینده روز سه شنبه ساعت ده صبح یه دورهمی کوچکی خواهیم داشت

که حضور همتون باعث خوشحالی و رفع دلتنگی خواهد شد

امروز دهم اسفند زادروز هم کلاسی عزیزمون خانوم نصیریهستش.تولدتون مبارک استااااااااااد

بریم تا از اوضاعدوستان به صورت دقیق با خبر بشیم

سلام و روز بخیر خدمت هم کلاسی های عزیزم

ایشالا که در پناه پروردگار خودتون و خونوادتون سلامت و تندرست باشین وبیماری کرونا ازتون به دور باشه.

همین اول باید بگم که این مطلب رو من یک ماه پیش نوشتم ولی نمیدونم چرا تو وبلاگ قرار نمی گرفت.

طبق روالی که این روز ها تمام دنیا دارن این پست منم مربوط به بیماریکووید ۱۹ میشه.

ویروسی که روز به روز با رشدی تصاعدی داره دنیا رو به تسخیر خودشدرمیاره و همه چی رو تحت تاثیر قرار میده.

اوضاع اصلا خوب نیست و روز های سختی و دلهره آوری رو داریم پشت سرمیزاریم.

دلمون لک زده واسه بغل بابامون.بوسیدنشون و خیلی چیزایدیگه که یکیش قدم زدنای خیابون مدرس بیر.

خدا خودش این بیماری منحوس رو از جامعه بشری دور کنه و مردم رو بهروال عادی زندگیشون برگردونه.

از همتون میخوام به سوالی که تحت عنوان این پست گذاشتم پاسخ بدین.

منتظر جواب های جالبی ازتون هستم.

یه متن هم در ادامه مطلب میزارم که میدونم تا سال های سال میتونه بهیادگار بمونه.

همتون رو به خداوند منان میسپارم.

تا درودی دیگر بدرود

سلام.من علی قلی زاده هستم و دوباره با یه پستجدید در خدمتتونم.

راستش موضوعات و مطالب زیادی برای نوشتن تو سرمهست ولی کار و نبود وقت اجازه نمیده که اونارو با شما به اشتراک بزارم.

یکی از خاطره انگیز ترین دوران هر فردی توزندگیش زمانیه که آدم زندگی مستقل رو تجربه میکنه و وارد خوابگاه های دانشجوییمیشه.

اگه به بخش نظرات همین پست برین من نوشتم که این هفته زندگی تکراری نبود.

اگه به پست و من الله توفیق حانیه نجار سر بزنین گفت که ترمی پر از اتفاق و هیجان انگیزی رو سپری کرده.

بر میگردیم به بهمن سال ۹۱.

ترم یک با اون همه خاطره سازی و بچه بازیامون تموم شده بود.

شاید بهتره بگم دوران خوشی ها داشت به آخراش می رسید و روزای سخت کم کم داشت از راه می رسید.

شاید بهترین خاطره ای که از ترم ۲ یادم میاد اینه که یه شب با دوتا از بچه ها کل بیرجند رو پیاده روی کردیم و کلی کافی میت خریدیم.اون شب دیگه هیچ وقت تکرار نشد.

با شروع ترم خیلی از بچه ها دیگه پیشمون نبودن و به خاطر تغییر رشته رفته بودن.

هنوز روابط بین بچه ها اونقد خوب نبود که حال همدیگه رو بپرسیم.شاید تهش به یه سلام ساده خشک و خالی ختم میشد.

دوران عجیبی بود و شناخت کافی از همدیگه وجود نداشت و چند دستگی تو کلاس موج میزد.

تو این ترم برای بار اول لاو استریت رو با کلی گریه کشف کردم.

حس از دست دادن رو برای اولین بار تجربه کردم مثه رفتن جان از بدن.دیدم که جانم می رود.

شاید بعد از ترم آخر سخت ترین ترم از لحاظ روحی روانی واسم بود.

از مسائل عاطفی که بگذریم به دروس این ترم میرسیم.

اولین ترمی بود که خودمون انتخاب واحد میکردیم.هنوز فکر میکردیم که این ترم هم باید همون ۱۷ واحد رو بردایم.